Afscheid Diana, 11 maart 2015, Sé Lenssen, Amazone, lotgenoot, collegabestuurslid van Diana bij (voorheen) Stichting Amazones, nu commissie Amazones BVN.
Ik ben blij dat ik hier vandaag iets mag zeggen. Voor ik dat doe wil ik Gerard, Axel en familie veel sterkte wensen. Jullie zijn een fantastische vrouw kwijtgeraakt.
Lieve Diana,
Toen je me vroeg of ik bij je uitvaart wilde spreken, stond mijn hart even stil. Ik liep nog weg voor het moment dat jij er niet meer zou zijn. Jij niet, hoe moeilijk dat misschien ook was. Zo Diana.
“Never fear those mountains in the distance, never take the path of least resistance.”
Dat was je Amazonemotto. Zo leefde je je leven.
De Amazones, het online lotgenotenplatform dat je bedacht en opzette in 2004, samen met een groepje dat je om je heen had verzameld op het Vivaforum. Op internet vond je maar weinig informatie voor jonge vrouwen met borstkanker, laat staan een open ontmoetings- en kennisplek zoals de Amazones. Het bleek een gouden idee.
In de tien jaar dat de Amazones bestaan was jij er altijd. Je was de eerste voorzitter en het gezicht van stichting Amazones. Je was moderator en beheerder. Maar vooral was je Amazone tussen de Amazones. Overal aanwezig op de site. Met steun, kennis en tips. Maar ook grappend en relativerend als dat uitkwam.
“Amazones zijn strijdbare vrouwen,” zei je. “We wachten niet af, maar zoeken actief naar informatie, delen onze kennis en ervaringen en steunen elkaar.”
De openheid waarmee jij je borstkankerverhaal deelde, met al je vragen en angsten, gaf anderen de durf dat ook te doen. Je kennis was groot. En bij iedere vraag wist je wel een Amazone uit je geheugen op te diepen met een vergelijkbaar verhaal. Je hielp vrouwen kritisch te kijken naar hun behandeling en in de spreekkamer voor zichzelf op te komen.
“Je hebt ons een groot cadeau gegeven met de Amazones,” zo schreef een lotgenoot bij je blog. En een ander: “Dankjewel voor de plek waar ik heen kon toen mijn wereld op zijn kop stond.” Je zit genesteld in heel veel Amazoneharten.
Ik leerde je kennen in 2006. Eerst op het Amazoneforum. Maar al snel ook in het echt. Een jaar later vroeg je me secretaris te worden van het stichtingsbestuur. Ik was vooral verbaasd. Van besturen wist ik niks. Maar wat gaf je ook mij daarmee een groot cadeau. Samen met jou besturen. Samen bouwen aan de Amazones . Wat een feest. En wat heb ik veel van je geleerd in die tijd.
Ook als bestuurder bleef je Amazone tussen de Amazones. Initiatieven die opborrelden vanuit de Amazones zelf waren de beste, vond jij. Die moest je steunen als bestuur. Een sponsorloop bijvoorbeeld. Met 50 lopers liepen we de Dam tot Damloop voor Stichting Amazones. En ook al had je nog nooit hardgelopen, jij liep mee, want als voorzitter wilde je niet achterblijven.
Of de Amazonetheatervoorstelling ‘Je borst of je leven!’ uit 2008. Jij zag het potentieel, regelde subsidie en pr, en speelde ook nog zelf mee. Vier maanden toerden we door het land voor volle zalen. Wat een mooie herfst was dat. Die koester ik.
Bloggen deed je al bij de Amazones. Sinds begin 2005 liet je ons meekijken in jouw leven met borstkanker. Je schreef over je droom ooit moeder te worden en je angst dat dat niet meer zou lukken door de borstkanker. Over je eerste ontmoeting met Gerard, ‘je leukste internetdate ooit’. Je blijdschap toen je zwanger was.
Maar je zou Diana niet zijn, als je niet ook blogde over de enorme dreun waarmee je van je ‘babywolk afdonderde’, zoals je zei, toen bleek dat de kanker terug was.
Wat een veerkracht toonde je toen. Je wilde leven, voor je zoon, die nog in je buik zat. En je wilde alles aangrijpen om zo lang te leven dat Axel je zich zou herinneren. Dat is je gelukt, dat weet ik zeker.
Van een voorbeeld van leven en hoop na borstkanker werd je een voorbeeld van leven en hoop na uitzaaiingen. Vijf jaar lang wist je de draak in toom te houden. Je werkte, je sportte, voedde je zoon op, je leefde. Je maakte herinneringen voor en samen met Axel en Gerard. Samen voetballen, een reis naar Afrika, samen naar de Efteling.
Al die tijd vocht je voor de beste behandeling voor jezelf. Strijdbaar als een Amazone. Talloze Amazones trokken zich ook nu aan je op: ‘Als Diana het kan, kan ik het ook’.
Dat de draak je nu toch heeft ingehaald is niet te bevatten.
Op 29 januari zagen we elkaar voor het laatst. Je voelde je al niet goed. Toch was je gekomen. We vierden het tienjarig bestaan van de Amazones én de nieuwe stap die we hadden gemaakt: de officiële samenwerking met Borstkankervereniging Nederland. Jij speelde een belangrijke rol in het tot stand komen van die samenwerking.
We voerden een klein ritueel uit, met roze harten en kaarsen in de kleuren van de Amazones en de BVN. Wat ben ik blij dat je er was en dat jij de kaarsen aanstak. En dat ik één van die roze harten aan jou mocht geven.
Als iemand de afgelopen tien jaar het hart van de Amazones kloppend heeft gehouden, was jij het. Jij wás het hart van de Amazones.
Dag lieve, wijze, stoere Diana. Ik zal je nooit vergeten. En de Amazones gaan je verschrikkelijk missen. Bedankt voor alles wat je voor ons hebt betekend.
Stiekem hoop ik dat je vanaf je Amazonewolk met ons mee blijft kijken.
Vederzwaar 