Scan en bloed / Scan and blood

De CT-scan leverde me nog onverwachte stress op. Ik had bij oncologie gezegd “ik kan iedere dag, alleen dinsdagmiddag is lastig want dan heb ik geen oppas”. Het werd dus dinsdagmiddag. Gelukkig gaat Axels oppas pas volgende maand weer naar school, dus dat kwam goed.

Bij de CT was het enorm druk. Drie spoedpatiënten werden met piepende apparatuur binnengereden vanaf de intensive care. Het liep dus uit. En wel zoveel dat ik pas vijftig minuten na het tijdstip van mijn eigenlijke afspraak kon wegrennen naar oncologie voor het verwijderen van de naald uit de port-a-cath. Ik was er net op tijd, want vijf minuten later zat de dienst van de verpleegkundige erop.

Over de scan zelf hoor je nooit iets anders dan dat hij ‘technisch gelukt’ is.

Over mijn bloeduitslagen was ik niet al te optimistisch. Na een aantal stijgingen van de tumormarker sinds mijn start met vinorelbine hoopte ik hooguit op een niet te sterke nieuwe stijging. Stabiel is al veel waard in mijn situatie.

In gedachten ben ik de afgelopen dagen vooral bezig geweest met het inventariseren van de voor- en nadelen van mogelijke andere chemotherapieën. Daarnaast heb ik hard aan de fotoboeken gewerkt. Het boek “Axel 1” over Axel als 1-jarige is nu in bestelling. “Axel 0” is al klaar.

Tot mijn verbazing bleek vanmiddag dat de tumormarker is gedaald: van 438 naar 406! Eindelijk weer wat lager. Ook mijn leverwaarden zijn weer verder verlaagd, hoewel dat waarschijnlijk nog binnen de normale variatie valt.

Pas aanstaande woensdag heb ik het hele plaatje compleet: gesprek met de oncoloog, uitslag CT-scan en een besluit over het type chemotherapie.

Op dit moment ben ik vooral blij met de (lichte) markerdaling en mijn voortgang op de fotoboeken.

~

The CT scan caused unexpected stress. I had mentioned at the oncology ward that I was available “every day, but Tuesday afternoon would be difficult, because I have no nanny available”. So they booked me on Tuesday afternoon. Fortunately Axel’s nanny won’t start school again until next month, so she could pick him up from school.

It was incredibly busy at the CT. Three emergency patients drove by in beds with beeping intensive care equipment. Things were running late. So late that only fifty minutes after my original appointment I could start my run to the oncology ward to have the needle removed from my port-a-cath. I arrived just in time, five minutes before the end of the nurse’s shift.

You never hear more about the scan than that it was ‘technically successful’.

I was not too optimistic about my blood results. After several increases of the tumour marker since I started vinorelbine I did not dare to hope for more than a not-too-steep new increase. Stable is good in my situation.

These past few days my thoughts have been mainly focused on an overview of the pros and cons of other possible chemotherapies. Besides I worked hard on the picture books. We have just ordered “Axel 1”, about Axel as a one-year old. “Axel 0” is ready.

I was surprised to hear that the tumour marker decreased: from 438 to 406! Finally a bit lower again. My liver values also decreased, though that may be part of normal variation.

Only on Wednesday I will have the complete picture: I will see my oncologist, get the result of the CT scan and take a decision about further therapy.

For the moment I am very glad with the (slight) marker decrease and my progress with the picture books.