Ruim een half jaar geleden ben ik minder gaan werken.
In februari heb ik me voor 50% ziekgemeld, waardoor ik nog 18 uur overhield. In mei heb ik mijn uren weer uitgebreid naar 24 uur toen Taxol aansloeg: twee dagen van acht uur, eentje van zes en op donderdag werk ik twee uur vanuit huis.
Voor mijn inkomen heeft de ziekmelding nog geen gevolgen. In het eerste ziektejaar krijg ik nog 100% uitbetaald. Vanaf het tweede ziektejaar word ik 30% gekort op de uren die ik dan niet werk.
In theorie zou ik meer uren kunnen werken. Dat zou wel ten koste gaan van mijn tijd en energie met Axel en Gerard en van sporten en fotoboeken maken. Bovendien vind ik het bizar om vier dagen van negen uur te werken als ik woensdags bijna de hele dag in het ziekenhuis zit. Daarom houd ik het nu bij 24 uur.
De ziekmelding bij mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering heb ik inmiddels gedaan. Dat moest na een half jaar.
En daarmee krijgt het toch iets definitiefs, het part-timen.
Ik ben een ma-di-vrij-mevrouw tegen wil en dank.
~
I started working fewer hours half a year ago.
In February I called in sick for 50% and kept working 18 hours per week. In May I extended my hours to 24 per week when I responded to Taxol: two 8-hour days, one 6-hour day and two hours working from home on Thursday.
Calling sick has not yet affected my income. I get paid 100% for the first year. As from the second year I will be paid 30% less for the hours I do not work.
In theory I could work more hours. This would be at the expense of my time and energy with Axel and Gerard, my sport and the photobooks. Besides, I find it quite bizarre to work four 9-hour days when I spend almost the whole Wednesday in the hospital very week. So I stick to 24 hours.
I have registered my sickness with my disability insurance. It was due after six months.
And that makes it kind of final, this part-time thing.
I am an involuntary Mon-Tue-Fri-woman.
Vederzwaar 
Raar is dat he? Met je hoofd weet je heus wel dat dit nu beter is, maar het voelt gewoon niet zo.
Genieten doe je desalniettemin toch van alle leuke dingen die je mee mag maken. Dat lees ik in al je verhalen 🙂
Och, ik lees nu jouw minder werken dilemma, van een andere orde, het klinkt als een verstandige beslissing, maar het zal heel dubbel voelen, denk ik.
Een ma-di-vrijdag vrouw. Wat een benaming voor jou! Ook al is het tegen wil en dank, verstandig vind ik het wel.
Maar het confronteert natuurlijk ook zo met de realiteit van ook ziek zijn. Liefst lopen we daar allemaal met een bochtje omheen, wat natuurlijk niet kan met die ziekenhuis contact uren.
Nu die erdoor gewonnen vrije tijd toch maar fijn, gelukkig, fotoboeken makend, moederend en opvoedend, gesprekjes voerend met Axel goed besteden. Misschien nog wel het belangrijkste in deze fase om te doen!
Ik vind het heel knap van je en heb er respect voor dat je toch nog zoveel kunt werken! Mij lukt het niet hoor. Ik zit nu weer volledig in de ziektewet.
Naar mijn idee werk jij gewoon 36 uur als je alle uren voor de maatschappij en vrouwen met borstkanker in het bijzonder er bij op telt!
Het voelt heel dubbel natuurlijk: dit werkscenario wil je eigenlijk niet en natuurlijk heeft de balans werk-privé prioriteit, maar toch, maar toch…. grrrrr!
Jou kennende sla je je er weer blijmoedig doorheen. Thumbs up!