Witte bloedcellen, PIG en bapao / Leukocytes, PIC and bapao

Gisteren was een (halve) ziekenhuisdag met bloedprikken en een gesprek met de oncoloog.
Axel en ik gingen samen op pad. De witte bloedcellen waren hoog en het tweede deel van de CMF-kuur ging vanmiddag dus door. Nu ben ik zonder Axel gegaan, want als ik aan het infuus lig kan ik hem niet oppakken als er iets is.

Aan de oncoloog heb ik verteld dat ik aanzienlijk minder moe ben sinds Axel ’s nachts doorslaapt. En dat ik niet eens zeker weet of ik eerder moe ben geweest van de chemo of van de gebroken nachten, die we al maanden hebben.

Ook vertelde ik dat ik weer meer aan mijn conditie ben gaan doen en dat ik eergisteren een paar uur had gewandeld zonder pijn of andere klachten. “Ja, het is heel lekker weer buiten”, zei ze met een blik op het raam. Buiten op het plein stonden mensen in de zon te praten. Mijn status was de bovenste van een stapel van een halve meter hoog, waarmee ik haar net had zien lopen. Ik was de eerste patiënt op het middagspreekuur.

Spiertraining, zoals fitness, vond ze ook een goed idee. Ik wil bepaalde spieren gericht trainen, zoals mijn armen, bovenbenen en buikspieren. Juist die spieren zijn eind vorig jaar afgebroken toen ik ongewild veel ben afgevallen. Inmiddels ben ik wel weer op gewicht, maar dat is eerder vet dan spieren.

Ik heb ook nog gevraagd naar een afkorting in de status die ik niet kende. WTWD of zo. Ik las het vorige week en heb me de hele week afgevraagd wat het zou betekenen.

De oncoloog kon natuurlijk niet weten dat Mina me de stuipen op het lijf had gejaagd met een verhaal over een medisch specialist, bij wie ze stage heeft gelopen. Het was een specialist wiens dossiers zelden bij andere specialisten belanden. Hij gebruikte soms de afkorting “PIG” in zijn statussen. En dan belde er wel eens iemand om te vragen wat dat betekende.
Patiënt Is Gek dus.

WTWD had iets met demping te maken van lever en darmen. Het was niets om ongerust over te zijn, zei de oncoloog. Het was een teken dat ik geen darmperforatie heb. Gelukkig.
Patiënt Is Niet Gek.

De oncoloog heeft Axel ook nog even bewonderd en ze vond hem groot geworden. Hij keurde haar helaas geen blik waardig en was in diepe slaap. Met een schone luier en een volle buik slaapt hij altijd goed.

Ik had Axel net daarvoor gevoed en verschoond in de kinderopvangruimte van het ziekenhuis. Dat heb ik al vaker gedaan en de vrijwilligers ( type “gepensioneerde verpleegster”) vonden dat altijd OK. Het is daar geen kinderdagverblijf, maar een speelruimte met ook goede faciliteiten om baby’s te verschonen. Er zijn tot nu toe altijd meer vrijwilligers dan kinderen.

Nu was er een vrijwilligster die vond dat ik daar geen fles mocht geven, want dat “stoorde teveel”. Ik denk dat het haar stoorde, want er was niemand anders. Ze vond ook dat ik voor de melk beter de magnetron naast de snackautomaten in de hal kon gebruiken in plaats van gekookt water.

Die magnetron ken ik wel, die heeft twee standen: De eerste stand is “broodje bapao” en de tweede stand is “kaassoufflé”. Geen van beide standen is geschikt voor een flesje babymelk, omdat de melk supersnel wordt verhit en je de tijd lastig kunt instellen en de temperatuur al helemaal niet. Ik heb daar al een keer een flesje laten overkoken. Zeg maar ontploffen. Een zeer hongerige Axel lag toen naast me te huilen in de kinderwagen.

Maar als Axel binnenkort een keer zegt “mam, doe mij maar bapao in plaats van melk!” dan weet ik waar ik heen kan!

~

Yesterday I spent half a day at the hospital for a blood check and a talk with the oncologist. Axel and I set out on this trip together. The leukocytes were high, so I got green light for the second part of this CMF chemotherapy this afternoon. Now I went go without Axel, since I cannot pick him up when I have the IV.

I told the oncologist that I am a lot less tired since Axel sleeps through the night. And that I am not even sure what made me so tired, the chemotherapy or the broken nights we have had for the past months.

I also told her that I work on my condition and that I have been walking for several hours without any pain or other side effects. “Yes, the weather is great”, she said and looked out of the window. People were chatting in the sun at the hospital entrance. My file was the top one of a 50 cm pile, that she had just carried into her office. I was the first patient in the afternoon.

Muscle training, like fitness, was something she could certainly agree to. I want to train certain muscles specifically, like my arms, upper legs and stomach. Those are the muscles that thinned when I lost a lot of weight (against my wish) in November and December. I have regained the weight now, but that is more fat than muscles.

I asked the oncologist about an abbreviation in the file, that I did not know. I have been thinking about it a lot since I read it last week.

The oncologist could not know how Mina scared me with a story about a medical specialist, with whom she had done an internship. It was a specialist, whose files seldom get to other specialists. He sometimes used the abbreviation “PIC” in his files. And on rare occasions someone phoned to inform what it meant.
Patient Is Crazy.

This abbreviation had something to do with liver and bowels. It was nothing to worry about, the oncologist said. It proved that I had no perforation of the bowels. That’s great.
Patient Is Not Crazy.

The oncologist admired Axel for a moment and said that he had grown so much. He did not even blink at her and slept continuously. He always sleeps well with a clean diaper and a full stomach.

I had just fed Axel and changed his diaper at the hospital’s daycare centre. I have done that before and the volunteers (imagine “retired nurses”) always agreed. It is not a real daycare centre, but rather a large playing room with good facilities for changing babies’ diapers. So far there have always been more volunteers than children.

This time one of the volunteers did not want me to give a bottle, since that was “disturbing”. I think it disturbed her because no one else was there. She also had the opinion that I could better use the microwave next to the snack machines for heating milk. Instead of boiled water.

I know that microwave. It has two levels. The first one is “bapao sandwich” and the second one is “kaassouffle” (no translation available for this snack!). None of the levels is suitable for a bottle of baby milk, because the milk is heated at extreme speed and you cannot adjust the time, let alone the temperature. I had a bottle of milk boiled over once. Rather, I had it explode. A very hungry Axel was crying in the pram next to me.

But if Axel soon says “Mom, I fancy a bapao sandwich instead of milk”, I know where to go!